W 1901 roku urzędnicy na terenie dzisiejszego Parku Słowackiego urządzili ogród publiczny. Wcześniej był tam teren zamknięty użytkowany tylko przez burmistrza.
Na początku XX wieku w ogrodzie przy Dworze Kapituły Krakowskiej była remiza strażacka, boisko, budynki gospodarcze oraz areszt. Teren do użytku publicznego został oddany w 1901 roku, jednak pabianiczanie na co dzień niechętnie z niego korzystali. W dni powszednie z przepływającej przez ogród rzeki Dobrzynki unosił się smród pochodzący ze ścieków fabrycznych spuszczanych prosto do wody.
W 1918 roku ogród nazwano Parkiem im. Juliusza Słowackiego. Głównym ogrodnikiem został Zygmunt Rudnicki, który przez blisko 50 lat opiekował się terenem zielonym przy ulicy Zamkowej. W 1928 roku po wybudowaniu mostu na Dobrzynce, park otrzymał betonowe ogrodzenie ozdobione kulami, a w latach 30-tych został powiększony o ogród magistracki. Wtedy też zburzoną remizę oraz zlikwidowano boisko do gry w piłkę.
Podczas wojny Niemcy nazwali to miejsce „Pastor Zimmer Park” (pod koniec XIX wieku rządził tu pastor parafii ewangelickiej, Wilhelm Reinhold Zimmer). Rudnicki został wypędzony, ale wrócił tam dopiero po wojnie. Mieszkał w parku do końca swojego życia. Zmarł w 1968 roku. Kilka lat później jego dom został zburzony.
W połowie ubiegłego wieku w parku zbudowano drewnianą muszlę koncertową. Grały tam zespoły ludowe i młodzieżowe. Pabianiczanie przychodzili na występy swoich dzieci oraz imprezy okolicznościowe. Życie w parki kwitło podczas świąt państwowych. Organizowano wtedy festyny. Z mobilnych bufetów sprzedawano piwo, oranżadę, serdelki z musztardą i bułką i oczywiści cukrową watę. W latach 80-tych muszla koncertowa spłonęła.
