Pabianice były dla Aliny Dąbrowskiej miastem dzieciństwa i wczesnej młodości. Podczas drugiej wojny światowej przeszła przez pięć obozów koncentracyjnych. Jest jednym z ostatnich świadków historii tego okresu. Na księgarskich półkach pojawiła się kilka dni temu książka pod tytułem „Wiem, jak wygląda piekło. Alina Dąbrowska w rozmowie z Wiktorem Krajewskim”.
Publikacja ukazała się nakładem wydawnictwa „Prószyński” i stanowi zbiór wspomnień byłej więźniarki (numer obozowy 44165), która jest jednym z ostatnich świadków historii tamtych czasów.
Pabianiczanka jako dwudziestolatka została aresztowana za druk i kolportowanie prasy podziemnej. Po roku podpisała dokument, że jest „wrogiem narodu niemieckiego” i została wywieziona do Auschwitz. Oprócz tego przeszła jeszcze przez cztery inne obozy zagłady: Ravensbruck, Malchow, Buchenwald i Leipzig. Po wojnie była pracownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od wielu lat uczestniczy w spotkaniach z polską i niemiecką młodzieżą, działając na rzecz pojednania obydwu narodów.
96-letnia dziś Alina Dąbrowska opowiada w książce o swojej rodzinie, działalności w pabianickim podziemiu, w Szarych Szeregach, o pracy w firmie Lohmann-Werke. Znalazły się tam relacje z obozów, nie tylko przerażające – są tam również opisy szczęśliwych chwil.
***
Poniżej fragment książki:
„W związku z tym, że przystąpiłam do Szarych Szeregów, moim zadaniem było udzielanie korepetycji uczniom z pabianickich szkół. Jeździłam do domów kilkorga i razem przerabialiśmy materiał, którego nie udało się omówić nauczycielom przed zamknięciem szkół. Bardzo często spotykaliśmy się w kilka osób, żeby przeprowadzić lekcję. Dużo czasu poświęcaliśmy wspólnej nauce czy utrwaleniu zdobytej wcześniej wiedzy. Bardzo lubiłam te chwile, ale z czasem wzrosło ryzyko, że zostanę złapana, a za prowadzenie potajemnych lekcji groziła bardzo poważna kara: wywózka do obozu. Nikt jednak tak naprawdę nie wiedział, czym ów obóz jest, co tam się dzieje tak naprawdę…”
