Strona główna Aktualności Z miasta Nauczycielka przejęła kierownictwo w schronisku dla psów

Nauczycielka przejęła kierownictwo w schronisku dla psów

7
Po czterech miesiącach zarządzania schroniskiem jako „pełniąca obowiązki kierownika” pabianiczanka Anna Kusiak została już oficjalnie jego szefową. Wybrano ją na to stanowisko spośród trzech ubiegających się o nie osób. Ma 43 lata, jest wegetarianką. Czy pod jej rządami w przytulisku należy spodziewać się istotnych zmian? Portal EPAinfo poprosił ją o rozmowę.

– Przed objęciem funkcji była Pani nauczycielką…

– Tak, pracowałam w gimnazjum w Piątkowisku, ucząc tam matematyki i chemii, a przez krótki okres również fizyki. Wcześniej – w gimnazjum i liceum im. św. Wincentego a’Paulo, natomiast przez ostatnie dwa lata – w SP nr 3. Z czasem zaczęło mi to jednak dawać coraz mniej radości, pojawiła się frustracja. W końcu, po osiemnastu latach pracy w zawodzie nauczycielki, doszłam do wniosku, że czas na zmianę.

– Czyli przejście ze szkoły do schroniska dla zwierząt?

– Zwierzęta były obecne w moim życiu od zawsze. W domu mieliśmy dwa boksery, później kota. Ale zatęskniło mi się za psem, więc kupiłam z hodowli trzymiesięcznego goldena retrievera. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że mogłam zaadoptować jakiegoś psiaka z przytuliska… Dwunastoletni Ignacy jest ze mną do dzisiaj. Oprócz niego mam też sześć kotów, z których dwa – Ulkę i Maciusia – zabrałam na tzw. dom tymczasowy, do czasu aż ktoś je przygarnie. Zostały.

– Po powrocie z pracy zajmowała się jednak Pani nie tylko swoimi zwierzętami…

– Kilka lat temu skończyłam kurs tresera i behawiorysty. Pracując z nimi dużo się nauczyłam. Na przykład mowy zwierząt. Bo one sporo mówią, tylko inaczej. Miałam praktyki w przytulisku fundacji „Niechciane – zapomniane”, przyjeżdżałam również jako wolontariuszka tutaj, do pabianickiego schroniska. Skoro miałam czas, lubiłam (i nadal lubię) to robić, dlaczego nie? Aczkolwiek gdy powierzono mi pełnienie obowiązków kierownika, pojawiły się wątpliwości, czy dam sobie radę. Po ogłoszeniu konkursu zdałam sobie jednak sprawę, jak bardzo zależy mi na tej pracy.

– W jakiej kondycji zastała Pani schronisko?

– W dobrej, naprawdę. Nic się nie waliło, ani nie paliło… Uporządkowania wymagały w zasadzie jedynie sprawy administracyjne. Powstał nowy statut i nowy regulamin, pewne zapisy musiałam doprecyzować, uszczegółowić. Tylko tyle. Poznałam tutaj świetnych ludzi, pełnych poświęcenia i zaangażowanych w pracę. Są na właściwym miejscu. Zespół, nie licząc księgowej, liczy dziewięć osób. Zmian kadrowych nie będzie, nie zamierzam nikogo zwalniać. Nie przyszłam tutaj zresztą, żeby robić rewolucję, bo taka nie jest potrzebna. Wszystko funkcjonuje jak należy, psy są zadbane, zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym.

– Ale wcześniej nie miały imion?

– Zgadza się. Dostały je wszystkie. Mamy więc Hektora, Saszę, Gumisia, Balbinę, Szczurka, Zosię, Pioruna, Dodę, Psotkę, Czarka, Portosa, Bąbla… Przeważają „chłopcy”. Wszystkich czworonogów jest teraz 33, choć przez moment ta liczba spadła do 27. Najlepszym widokiem byłyby oczywiście same puste boksy – w ten sposób chciałabym stracić pracę.

– W najgorszych czasach, choć trudno to sobie teraz wyobrazić, schronisko zajmowało się nawet 280 – 290 psami. Teraz na jeden boks przypadają maksymalnie dwa czworonogi…

– To prawda. Poza tym mamy też wybieg i staramy się wychodzić tam z nimi jak najczęściej, podobnie jak na spacery. Bardzo pomagają nam wolontariusze. Współpracuje z nami 20 osób, wśród nich są 3 nowe panie i 1 pan. To cieszy. Zgłaszają się do nas w tym celu również niepełnoletni. Niestety, takie osoby nie mogą zostać wolontariuszami, ale staramy się ich zatrzymać, pokazać, że mogą nam pomóc inny sposób. Niedawno uczennica ósmej klasy zrobiła zdjęcia psów, które wykorzystaliśmy na stronę internetową. Można tam zobaczyć wszystkich naszych podopiecznych.

– Jak wygląda adopcja?

– Staramy się dowiedzieć jak najwięcej o warunkach, w jakich będzie żyło zwierzę, czy jest to blok, czy na przykład prywatna posesja i czego może oczekiwać od nowego opiekuna. Ale sami też przekazujemy dużo informacji, oczywiście dotyczących wieku, stanu zdrowia, zachowania i charakteru. Czasami mam wątpliwości, czy konkretny psiak powinien trafić do danej osoby, która nie chce żadnego innego. Uważam, że należy jednak dać szansę. Oczywiście zdarza się, że psy z adopcji wracają do schroniska. Na szczęście radzą sobie z tym.

– Czy to oznacza, że jeśli ktoś nie chce mieć już dłużej psa w domu, może go tutaj przywieźć?

– Tak. Przyjmujemy psy osób mieszkających w Pabianicach. Następuje wtedy zrzeczenie się praw i to my przejmujemy opiekę nad zwierzęciem. Nie oceniamy, że ktoś je oddaje, wychodząc z założenia, że był ku temu powód.

– Pabianickie schronisko jest wspierane przez placówki oświatowe, instytucje i osoby prywatne. Jak widzi Pani dalszą współpracę z nimi?

– Najważniejsze, aby obie strony wzajemnie się słuchały. Jeśli prosimy o zbiórkę karmy  specjalistycznej, to znaczy, że potrzebna jest właśnie taka, a nie zwykła. Gdy tłumaczymy, że stare kołdry nam się nie przydają, to nie ma sensu, aby ktoś je do nas przywoził. Doceniamy dobre chęci, ale bardzo chcielibyśmy, aby ta współpraca była naprawdę owocna i przynosiła korzyści. Nie nam, tylko naszym psiakom.

– Dziękuję za rozmowę.

REKLAMA
Subskrybuj
Powiadom o
7 komentarzy
najstarszy
najnowszy
Inline Feedbacks
View all comments

nie rozumiem ludzi którzy biorą psy i nagle maly sliczny pupilek juz nie jes maly ale nadal sliczny ale jednak ODDAJMY GO, a dziecko tak plakalo ze chce pieska MAMO TATO ja bede z nim wychodzic karmic glaskac itp…… a tu nagle czar prysł dziecko woli siedziec przy kompie bo trzeba zapierd…… z pupilkiem jak pada jest zimno rano i wieczorem………….. A MIALOI BYC TAK QWA pieknie wielki szacun dla ludzi ze schroniska a wielki kop w ryj dla ludzi co kupuja a pozniej oddaja bo sie znudzil ZASTANÓWCIE SIE DOROSLI LUDZIE PRZED zakupem PUPILKA bo dziecko chce. To jak… Czytaj więcej »

Pani dyrektor a może pani rozwiać informacje że każde zwierzę które tam trafi jest kastrowane odrazu, nie ważne czy to kundelek czy rasowy wystawowiec, ucieka mi pies trafia do was i chlast? Pytam bo takie informacje krążą po mieście…

Powodzenia pani Anno 👍 Nigdy nie zrozumiem jak można porzucić zwierzę z którym się mieszka pod jednym dachem. Skoro zdarzają się tacy ludzie to dobrze, że porzucone zwierzęta będą trafiały pod opiekę zaangażowanych i kochających je ludzi w schronisku. Powodzenia i trzymam kciuki aby nadeszły czasy kiedy schronisko będzie puste a każde zwierzę będzie miało swój dom.

Cyt Anna Kusiak: „Z czasem zaczęło mi to jednak dawać coraz mniej radości, pojawiła się frustracja.” Pamiętam tę panią jak beztrosko w czasie roku szkolnego porzuciła swoją pracę i uczniów, których uczyła chemii. Wyszła ze szkoły i zniknęła po prostu. Wynagrodzenie jednak pobierała nadal i blokowała etat w szkole co skutkowało brakiem nauczyciela od chemii i brakiem lekcji przez pełny rok nauki. Czy frustracja przy pracy z dziećmi i młodzieżą wynikała z braku pełnej kontroli nad nimi? Może z braku możliwości stosowania przemocy psychicznej i fizycznej? Czy teraz otwierają się przed tą panią takie możliwości w schronisku dla zwierząt? Zwierzęta… Czytaj więcej »

A ja sie nie boje. To była jedna z niewielu nauczycielek, która szanowała uczniów i rodziców. Osoba z wysoka kultura osobista, nigdy nawet przez głowę jej nie przeszło stosowanie jakiejkolwiek przemocy. Współpracowała ze szkołą, w której uczył sie mój syn i 50 innych dzieci. Prowadziła egzminy, warsztaty, była bardzo lubiana przez dzieci. Umiała tak poprowadzic egzamin klasyfikacyjny aby zaoszczędzic dziecku stresu. Uczniowie z Piatkowiska z tego co wiem to załują, ze ich nie uczy. Duzo w powiecie pabianickim jest nauczycieli sadystów ale tu mylny adres hejtu panie Janek – akurat jest to ostatnia osoba, o której można to powiedziec. Prawdopodobnie… Czytaj więcej »

Nie zgodzę się z opinią, którą napisał Janek. „braku możliwości stosowania przemocy psychicznej i fizycznej?” o czym Ty mówisz?
Pani Ania to miła, ciepła i dobra osoba- z wielkim sercem! Nikogo nigdy nie oceniała. To chyba lepiej, że skoro pojawiła się frustracja Pani Ania postanowiła się wycofać zamiast wyżywać się na uczniach- jak to się czasami zdarza…

Pani kierownik niech zacznie sprzątać po swoim psie… Wstyd w ogóle tego nie robić, a być na takim stanowisku i dawać zły przykład to dramat.