Jakie cechy naszego miasta ujawniła artystyczna improwizacja zaprezentowana podczas inauguracji Łódzkich Spotkań Teatralnych. Raczej nie te, które miasto chciałoby posiadać.
Sztuka, którą przygotowali artyści była improwizowanym spektaklem, który wielki nacisk położył na wielowarstwową formę. Słowo nie odgrywało w nim niemal żadnej roli. Wszystko skupiło się na obrazie, geście, dźwięku i tańcu. Co można było wyczytać z tych elementów? Choć spektakl tworzyła szóstka aktorów, to na pierwszym planie pojawiły się trzy postacie, które krążyły wokół drewnianych pudeł, mogących symbolizować jedynie coś tak wszechobecnego w Pabianicach jak bloki i wieżowce.
Pudła były identyczne, a wśród nich rozgrywała się akcja – aktorzy, imitując obserwowanych przez tydzień mieszkańców Pabianic, chowali się w swoich „bezpiecznych” domostwach. W tygodniu siedząc i nie robiąc wiele poza patrzeniem w pewien odległy punkt, mogący być telewizorem, choć niekoniecznie. Po krótkim, niespokojnym śnie, wstają i wyruszają w podróż donikąd – aktorka przeskakiwała z pudła na pudło, podczas gdy jej partnerzy zamieniali je miejscami, wyciągali je spod jej nóg i przestawiali na mniej dogodne pozycje. Wszystko to zakończyło się chodzeniem w kółko bez żadnego postępu.
W sztuce pojawił się również problem alkoholu i innych szkodliwych substancji zawarty w krótkiej etiudzie małżeńskiej kłótni, której towarzyszył obraz zalanego w sztok lokatora miejskiej ławki. Pokazano także nudne śniadanie w mieszkaniu, pod którego oknem ktoś przeżywa największy odlot w swym życiu. Wszystkim scenom towarzyszyły rozpięte w sali sznurki, które ostatecznie zajęły całą salę, przeplatając się również ponad fotelami publiczności w pewien sposób wiążąc widzów z widowiskiem.
Na pytanie czy Pabianice faktycznie przepełnia marazm, obojętność i brak możliwości obrania prostej drogi do celu, każdy widz musiał odpowiedzieć sobie sam.
Spektakl przygotowany został przez Ewelinę Ciszewską (Teatr Sztuk), Jana Kochanowskiego (Teatr Cinema), Pawła Gralę (Pracownia Fizyczna), Izumi Yoshidę, Morichide Sawadę (Komorebi) oraz Igora Gawlikowskiego (Karbido).
