20 lat, 5 prezydentów, wielu wrogów, czyli szczery wywiad z radnym Grabarzem

Pabianicką scenę polityczną zna jak własną kieszeń – Zbigniew Grabarz, po 20 latach pracy w samorządzie miejskim nie zawalczy o kolejną kadencję radnego. Dlaczego zrezygnował?

Zbigniew Grabarz radny Koalicyjnego Klubu Radnych Pabianice zna kulisy wielu politycznych rozgrywek i słyszał nie jedną rozmowę prowadzoną w kuluarach. Wie, kto z kim trzyma sztamę, komu zależało na mieście, a kto sięgał jedynie po kasę..

4 lata temu miał pan najlepszy wynik wyborczy ze wszystkich radnych. Dlaczego rezygnuje pan z walki o kolejną kadencję?
– Odpowiem oficjalnie. Mam już 66 lat i przeszedłem na emeryturę, myślę, że to dobry powód, żeby odpuścić.

Zabrzmiało mało wiarygodnie, znając pana temperament.
– Może tak, może nie. Zresztą nie zdradzę, dlaczego nie wystartowałem, wiedzą o tym tylko dwie osoby i niech tak zostanie. Poczekamy zobaczymy… bycie radnym to nie wszystko, można zostać doradcą, można też rozliczyć kilka osób z ich pracy.

W jakich okolicznościach zaczęła się pana przygoda z polityką?
To był rok 1998. Wystartowałem w wyborach do Rady Miejskiej z listy AWS-u, bo wziąłem sobie do serca słowa Zbyszka Kowalczyka, ówczesnego przewodniczącego Solidarności. Powiedział do mnie – „Zbyszek jak nie ruszysz, nikt ci Zatorza nie zrobi”, a zależało mi na tym miejscu, mieszkałem tam od 1960 roku.
Zostałem radnym, a w 2000 roku, na Zatorzu ruszyły prace związane z kanalizacją i cały czas tam coś się dzieje.

Pamięta pan swój pierwszy wynik wyborczy?
Wszedłem do rady z 367 głosami. O jeden głos pobił mnie wtedy Grzegorz Mackiewicz, jeszcze student, można powiedzieć, że razem wystartowaliśmy.

Tylko, że on został prezydentem, przy czynnym poparciu radnego Grabarza, a pan zapowiada rozwód z polityką.
Trzeba znać swoje miejsce, u nas każdy chce być prezydentem, każdy się przecież nadaje, zwłaszcza, ci krzykacze, którzy żywo dyskutują na rynku i nie tylko, jak to nie ma kogo wybrać. To ich pytam – a gdzie wy jesteście? Co zrobiliście dla miasta, dla Polski. Trzeba znać swoje miejsce.

Przez kolejne lata współpracował pan z 5 prezydentami. Jacy oni byli?
Florian Wlaźlak to był nasz człowiek, ale nic nie zrobił, bo wszystkiego się bał. Po prostu nic nie potrafił zrobić, było tylko nie, nie, nie róbmy tego. Porównuję go do doktora Wezóła z Rancza.
Po Wlaźlaku stery przejął harcerzyk – Paweł Winiarski. To był człowiek z budżetówki, a takie osoby nie nadają się na wysokie, kierownicze stanowiska, nie powinny być szefami. Oni mają jedno w głowie, myślą, że wszystko im się należy.
Następnemu prezydentowi Janowi Bernerowi doradzały dwie panie, Irena Zirk-Sadowska i Krystyna Rendecka i to miało wpływ na moją ocenę dla niego – dałem mu 3+. Nie dyskutuję tu oczywiście z tytułem naukowym, bo Berner jest profesorem medycyny, a bycie prezydentem to nie medycyna.

Czego dowiemy się o Zbigniewie Dychto?
To człowiek z wielkim sercem, ale znowu z budżetówki, cudowny, ale nie wyszedł poza pewne granice. W szkole sobie radził, jako prezydent nie zawsze, dlatego wspomnę przy okazji o obecnym kandydacie na najwyższe stanowisko w mieście. Włodzimierz Stanek, też jest dyrektorem szkoły, człowiek wspaniały, cenie go, ale… to też budżetówka i to samo myślenie.

Grzegorza Mackiewicza zna pan od lat, jakim jest szefem?
To inna para kaloszy – syn „badylarzy”, a u nich oglądało się złotówkę z trzech stron, reszkę, orzełka i jak stała. To nie jest mój wymysł, „badylarze” tak mieli. Każdy tak robił, kto miał prywatny biznes, razem ze mną, gdy w 1993 roku zostałem wywalony z pracy i otworzyłem sklep Ferrum.
A ludziom z budżetówki się należy, oni nie rozumieją, co to jest biznes. I tu jest ta różnica, i odpowiedź na pytanie czy lubię Mackiewicza. Jest dobrym prezydentem, naprawdę dużo zrobił dla miasta. Pamiętam jak zgłosiłem, żeby przy najbliższych wyborach zorganizować referendum z pytaniem – „Czy chcemy tramwaju w Pabianicach, czy nie”. Miasto było zadłużone, a potrzebowaliśmy na remonty i torowisko około 120 milionów. Skąd wziąć tyle pieniędzy? Mackiewicz je zdobył, to jego wielki sukces, dlatego chylę przed nim czoła, chociaż od niego odszedłem i nie będą go wspierał jako radny w przyszłej kadencji.

PiS – to są pana polityczne korzenie, co pan robił w koalicji z prezydentem?
To rzeczywiście nie był mój rewir, ale nie mogłem blokować Mackiewicza, poparłem go, a nie radnych, a PiS się od niego odwrócił. Stałem się częścią koalicyjnego klubu, ale bywało, że między nami iskrzyło. To nie jest moja grupa, chociaż jestem lojalny, nie wywodzę się z nich i się z nimi nie utożsamiam do końca.
Pracowałem w trzech komisjach, odszedłem z rewizyjnej. To było to iskrzenie.

Których radnych pan pochwali?
Wymienię tu świętej pamięci Jurka Marynowskiego i Jadzię Długaszewską – z nimi można było coś budować. Oczywiście w tej grupie nie może zabraknąć Grzegorza Mackiewicz, no i wspomnę o Monice Cieśli, tylko z nią z PiS dało się współpracować. A cała reszta, raz są… raz ich nie ma.
Ostatnio zbliżyłem się też z radną Joanną Kupś. Razem jeździmy na rajdy rowerowe. Ona sprawia wrażenie agresywnej, buńczucznej, ale przy bliższym poznaniu jest osobą łagodną, do zagospodarowania.

Z czym do radnego Grabarza przychodzili mieszkańcy?
Ze wszystkim, ze skargami, prośbami o pieniądze, pomoc. Wielu pomogłem i nie raz widziało się prawdziwe łzy w oczach, w podziękowaniu i o to w tym wszystkim chodzi, nie o pieniądze i dietę. Teraz jednak ludzie coraz bardziej lecą na kasę i nie tylko na nią, zawsze można rodzinę wkręcić, prace pozałatwiać. Przykładem jest tu obecny przewodniczący Solidarności.

Ma pan wrogów po tych latach?
Mnóstwo, bo mam niewyparzony język, wiele niewygodnych rzeczy powiedziałam ludziom wprost. Ja nie lubię kadzić, żona też mi o to głowę suszy.

A przyjaciół ?
W polityce nie można mówić o prawdziwej przyjaźni. To są układy i judaszowe umizgi!

Nie będzie panu brakowało polityki?
Jeszcze nie umieram, nie wiadomo jak to wszystko się zakończy.