Strona główna Aktualności Jedno zdjęcie – tysiące wspomnień

Jedno zdjęcie – tysiące wspomnień

1

Aleksandra Jacoń zrobiła zdjęcie, które urzekło pabianiczan na facebook’u. Polubiło je blisko 700 osób, a 45 udostępniło na swojej tablicy. Poznajcie historię niesamowitej fotografii z wnętrza kina Mazur.

Zdjęcie zostało opublikowane na fanpage’u Pabianice – I love this town kilka tygodni temu. Jest to strona, gdzie pabianiczanie mogą umieszczać ciekawe i oryginalne fotografie z miasta. Tak tez zrobiła Ola. Zdjęcie w kilka godzin stało się hitem. To tej pory pod wpisem zostało opublikowanych blisko 100 komentarzy. Ludzie pisali swoje wspomina związane z Mazurem.

– “Mieszkałam w dzieciństwie tuż obok tego kina i do dziś pamiętam kolejki na ulicy do kas biletowych”, “Byłam na wszystkich panach Kleksach, to było wspaniałe kino”, “Co niedziela tata zabierał mnie tam na bajki. Dzieci były szczęśliwe, a mama miała chwilę spokoju w domu!”, Pewnie ze 100 filmów tam obejrzałem … “, “Mało tego że chodziłam tam do kina, to jeszcze były dyskoteki” – to tylko niektóre z wpisów.

Ola jest studentką 3-go roku informatyki i działającego kina nie pamięta. Zapytaliśmy autorkę o historię powstania najpopularniejszej fotografii z Pabianic.

Jak znalazłaś się w kinie? Przecież od dawno było zamknięte?

Był kwiecień 2013 roku, piękny, słoneczny dzień. Spacerowałam właśnie do miejsca, gdzie miałam sfotografować szkolenie prowadzone przez mojego przyjaciela. Moja trasa biegła ulicą św. Jana. Mimowolnie spojrzałam na drzwi kina i… zobaczyłam, że są uchylone. Niestety, miałam mało czasu, postanowiłam tam jednak wrócić przy najbliższej okazji. Stało się to dużo szybciej niż podejrzewałam. Okazało się, że pomyliłam daty i pracuję dopiero następnego dnia. Tak więc miałam wolne popołudnie, całe swoje fotograficzne wyposażenie przy sobie i byłam kilkaset metrów od miejsca, które zawsze chciałam zobaczyć od wewnątrz. Zawróciłam więc natychmiast i rozpoczęłam zwiedzanie.

Nie bałaś się wejść do środka? To było raczej niebezpieczne?

Nie bałam się samego kina, uwielbiam niszczejące budynki. Zaraz za drzwiami przywitał mnie kurz i trochę śmieci. Pomieszczenia i korytarze są wąskie, ciemne i niepokojące. Za to sala kinowa… wrażenie jest niesamowite. Tego się nie da opisać. W półmroku, ciszy, wydaje się ogromna. Powietrze pachnie wilgocią, chłodem i kurzem, ale też jakby… wspomnieniami? Ma niesamowitą akustykę, która kilka razy napędziła mi stracha póki nie przyzwyczaiłam się do dziwnie głośnego dźwięku zamykanej migawki. Po wyjściu z kina przez długi czas nie mogłam otrząsnąć się z wrażenia, że uczestniczyłam właśnie w czymś niezwykłym.

Znałaś historię kina?

Właściwie o kinie nie wiedziałam zbyt wiele, do czasu kiedy opublikowałam zdjęcie i wiele osób pisało do mnie ze swoimi historiami. Mam jednak jedno wspomnienie z dzieciństwa związane z kinem. Gdy byłam kilkuletnią dziewczynką, chodziłam z rodzicami na spacery. Pewnego razu przechodziliśmy ulicą św. Jana i mój tato rozmarzył się wtedy wspominając swoją młodość i wyświetlane wtedy filmy.

Zdjęcie ociera się o grafikę. Jak wyglądało jego wykonanie?

Było złożone z 27 osobnych fotografii, 9 kadrów na 3 różnych czasach naświetlania. Przy czym najciemniejsze, a więc najkrócej naświetlane, miały czasy otwarcia migawki rzędu 15 sekund. Samo zdjęcie powstawało prawie 20 minut, a składanie go i obróbka trwały 3 dni.

Życzymy kolejnych wspaniałych kadrów.

Historia kina:

W roku 1911 twórca kina Eduard Julius Vortheil  rozpoczął starania o budowę kina w Pabianicach. Zgodę uzyskał rok później i prawdopodobnie na przełomie 1912/1913 w Teatrze Luna odbyła się pierwsza projekcja. Vortheil zamieszkał u Maśnickich w pobliżu kina. Pabianicki kino-teatr gościł na scenie takie sławy, jak m.in. Stefan Jaracz i Mieczysława Ćwiklińska.
W 1918 Vortheil odsprzedał w całości kino Maśnickiemu. Pionier kinematografii zmarł w roku 1927 i został pochowany na pabianickim cmentarzu ewangelickim. Po II wojnie światowej Luna została znacjonalizowana i zmieniła nazwę na Mazur. Kino przestało funkcjonować w połowie lat 90. Dziś jest to niszczejący pomnik przypominający o tym ciekawym człowieku, jego pasji i fascynującej historii życia. Budynek jest w rękach prywatnych, jednak właściciel z zabytkiem nie robi nic.

Źródło: pabianicki.net.pl

REKLAMA
1 Komentarz
najstarszy
najnowszy
Inline Feedbacks
View all comments

Dodajmy jeszcze, że kino nosiło również nazwę Polonia, prawdopodobnie zanim jeszcze przechrzczono je na Mazur.
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=485718724815714&set=a.485718711482382.1073741842.483956878325232&type=3&theater